Mijn eerste indrukken van Zuid-Afrika!

Mijn eerste indrukken van het prachtige Zuid-Afrika

Ja het is 12 februari, de dag waar ik al een half jaar naartoe leef! De afgelopen dagen heb ik alleen maar leuke afscheidsfeestjes, etentjes en afspraken gehad.  Dit zorgde ervoor dat ik de dag voor vertrek nog helemaal niet klaar was om te gaan, maar nog best veel spullen moest inpakken. Zaterdagavond om 00:30 uur was ik dan eindelijk voorbereid. Ik kon rustig gaan slapen om de volgende dag om 11:00 uur richting Schiphol te gaan. Zondagochtend staan familie en vriendinnen mij in Wijchen uit te zwaaien. Ik merk aan mezelf dat ik ontspannen ben en dat ik me niet besef wat er allemaal gaat gebeuren. Dit besef moment heb ik nu (drie weken later) nog steeds niet. Ik moet nog steeds iedere dag tegen mezelf zeggen dat ik in Zuid-Afrika ben! Aan dit prachtige land kan ik denk ik nooit wennen. Wanneer ik mijn vriendinnen een knuffel geef, moet ik huilen. Ze vertellen me dat ze trots op me zijn, en dat doet me goed. Papa, mama, Anouk en Nienke gaan mee naar Schiphol.  Ik ben zenuwachtig in de auto. Ik zie op de tegen de lange vlucht en ik krijg stress van het idee dat ik dingen vergeet.

Op Schiphol kom ik al vrij snel Fenne en Joyce tegen en later ook nog Gerben en Carlijn. Deze vier gaan ook naar het Tweewaterskloof-project en heb ik leren kennen bij de Afrikaanse lessen die we in Nederland hebben gevolgd. Het geeft mij een fijn gevoel, dat ik deze reis met anderen kan delen. Ik geef papa, mama en mijn zussen de laatste knuffel en honderdduizend kussen en dan ga ik. 

Er is afscheid genomen, de reis kan beginnen! Ik heb mijn koffer ingeleverd, de achterblijvers uitgezwaaid en ik ben klaar om het vliegtuig in te stappen. We vliegen van Amsterdam-->Cairo-->Johannesburg-->KAAPSTAD! Het is een lange reis, maar ook een mooie reis. Ik krijg nu al zo veel te zien van andere culturen, en dat voelt goed. Wanneer we uiteindelijk aankomen in Kaapstad, worden we opgewacht door Karin, Lizelle, Paddy en Cindy. Lizelle is voor de aankomende maanden mijn ‘mama’. Ik kan bij haar terecht voor alles en ze woont bij ons in de straat. Het is een hele lieve Afrikaanse vrouw die zelfs Nederlands kan verstaan.

Vervolgens rijden we naar de dorpjes waar de aankomende maanden gaan wonen.

Ik mag naar het prachtige Genadendal, het is 2,5 uur rijden vanaf Kaapstad. Het is een prachtig klein dorpje, waar iedereen gedag tegen elkaar zegt. Er lopen koeien, paarden, honden en ezels door de straat en de wegen zijn van zand. In dit dorp woon ik met 11 andere studenten vanuit de HAN. Ik woon samen met Rowena. Zij is een vierdejaarsstudent Pedagogiek.

De eerste week hier in Zuid-Afrika staat vooral in het teken van elkaar en het land leren kennen. Om elkaar beter te leren kennen zijn we naar een back to basics kamp gegaan. We sliepen in tenten en moesten verschillende activiteiten in het bos doen, wat in het teken staat van samenwerking en vertrouwen op jezelf.

Na dit kamp ging het echt beginnen. We gaan stagelopen.  Voordat ik naar mijn stage ging, is mij verteld dat ik een nogal geordende en strenge stagebegeleidster heb. Oké...hier kreeg ik wel een beetje buikpijn van. Samen met Rowena ging ik naar Child Welfare, onze stageorganisatie. Het was meteen erg gezellig met onze collega’s, want mrs. Philander was er niet... Alle collega’s doken in een kantoorkamer en leerden ons dansen en vertelden waar de leukste feestjes waren. Daarbij werd wel duidelijk vermeld dat wanneer Mrs. Philander er is, hier niet over gepraat wordt. Wanneer Mrs. Philander er is, is het ten strengste verboden om over feestjes of alcohol te praten. Ja dit was een gezellige eerste dag, maar nu ben ik echt bang voor mijn stagebegeleidster... Hoe gaat het morgen?  Die volgende dag was mrs. Philander er wel. Mrs. Philander is een hele aardige Afrikaanse vrouw, wie wel van structuur houdt. Maar structuur is niet echt gebruikelijk in Zuid-Afrika. Er hangt vandaag ook een heerlijke rust op kantoor en iedereen doet zijn werk. Alle collega’s zitten op hun eigen kantoor. Niemand rookt een sigaret, en wanneer er onverwachts iemand binnen komt, springt er niemand in de kast, omdat ze bang zijn dat het mrs. Philander is.

Na de eerste stageweek zijn we naar Kaapstad gegaan. En wel naar Ultra! Een mega vet festival in het stadion waar ook het WK heeft plaatsgevonden. Na dit festival waren we nog erg benieuwd naar misschien wel de meest beruchte straat die ik ooit heb gezien. Long Street is een uitgaansstraat van Kaapstad. Met 8 personen zaten we in een vijf persoons Uber (taxi) richting Long Street. Ik had er al veel over gehoord en was dus erg benieuwd. Toen ik uitstapte leek het alsof ik een film terecht kwam. In deze straat gebeurt zoveel, dat ik het allemaal niet kan plaatsen. Druk verkeer rijdt door de straat en daartussen lopen massa’s mensen. In de hele straat wordt er gedanst, maar op hetzelfde moment is er heel veel criminaliteit. Enerzijds voel ik me prettig in de straat, omdat je zoveel van de cultuur ziet van Afrika, anderzijds voel ik me super onveilig. Vervolgens gaan we naar een eettentje voor een broodje kip. Ik bestel ook een broodje, maar ik heb eigenlijk niet zo’n honger. Ik kom in gesprek met een man uit Zuid-Afrika. We voeren een gesprek over mijn stage en het land. Ik heb alleen het kippetje van mijn broodje gegeten en de rest laat ik staan. Vervolgens vraagt de man of hij het broodje misschien mag opeten, als ik hem niet meer hoef. Oké, hier schrik ik even van... Dit broodje kostte me nog geen twee euro en het lekkerste is er al vanaf gegeten. Ik geef hem mijn broodje en mijn halve biertje... De man eet het broodje op, alsof hij geniet van een driesterrendiner. Op dit soort momenten krijg ik weer zo’n besefmomentje, zo’n dankbaar momentje over mijn eigen leven. Dit besefmomentje kreeg ik ook toen ik mee ging naar huisbezoeken op stage.

De huizen die we aantreffen zijn gebouwd van golfplaten en karton. Gezinnen leven daar in een ruimte van een gemiddelde studentenkamer. De kinderen slapen met z’n allen in een bed en elektriciteit is een luxe. 

Wauw, wat een tijd hier in Zuid-Afrika! Ik kan nog wel honderd dingen vertellen, maar die vertel ik in mijn volgende verslag, want nu ga ik even zwemmen in het prachtige meertje in het dorpje verderop!

Baie dankie!

Er komt snel weer een nieuw verslag!

Liefs Imke