Een aantal weekjes verder

22 maart 2017 - Genadendal, Zuid-Afrika

Hii allemaal! 

Terwijl ik dit reisverslag schrijf, kijk ik naar de koeien en paarden die over de zandweg op zoek zijn naar wat groen gras. Op dit moment is het groene gras lastig te vinden, want in Zuid-Afrika heeft het helaas al maanden niet meer geregend. Dit betekend dat iedereen erg zuinig moet zijn met het water, en je iedere dag maar een paar minuutjes mag douchen. 

Samen met mijn studiegenootje Rowena woon ik nu al bijna twee maanden in een super schattig wit huisje, waar schuin tegenover ons, een gezin woont in een huisje van golfplaten en rechts staat een prachtige groene villa met een aantal auto's voor de deur. Wat een contrast... over dit grote verschil tussen arm en rijk had ik al gehoord, voordat ik naar Zuid-Afrika ging, maar toch kan ik nog niet geloven dat het echt waar is wat ik zie.

De stageplek genaamd Child Welfare heeft onder andere een jongerencentrum! Dit jongerencentrum genaamd Aftercare is er voor kinderen en jongeren die na schooltijd op straat te vinden zijn. Bij deze Aftercare krijgen de kinderen een warme maaltijd en worden er activiteiten georganiseerd. Op mijn eerste stagedag was ik erg zenuwachtig, maar ik had er vooral heel veel zin in. Ik liep de kerk naar binnen, waar de Aftercare plaatsvindt en ik kreeg direct een cultuurshock. Alle pedagogische handelingen die ik ooit heb aangeleerd werden in een klap totaal vernietigd! Het was binnen de Aftercare erg chaotisch en alle kinderen renden door elkaar heen. De kinderen gebruiken veel geweld tegenover elkaar en wanneer er een kind was, wie in de ogen van de begeleidster vervelend was, moest zich omdraaien om een tik te ontvangen. Ineens werd ik misselijk, ik dacht dat ik ging flauw vallen. Het leek wel een film, die je maar snel afzet, omdat je anders nachtmerries krijgt. Op dat moment liep ik naar buiten en ik zette even alles op een rijtje. Wat ik net heb gezien, gebeurd gewoon echt, ik kan het niet geloven. Wat ik wel in mijn achterhoofd moet houden, is dat deze kinderen dit een normale zaak vinden, terwijl het voor mij bijna het einde van de wereld is. Ook zie ik dat de kinderen dit gedrag overnemen en ook veel geweld naar elkaar gebruiken. Ik neem me voor om dit te bespreken met mijn stagebegeleidster en mijn contactpersoon hier in Zuid-Afrika. Na dit gesprek heb ik een goed gevoel, want het is inderdaad niet toegestaan om de kinderen zo te behandelen, dus mijn taak voor het aankomende half jaar is duidelijk. Ik ga proberen om meer structuur te brengen binnen de groep, zodat er minder agressie en geweld hoeft plaats te vinden! Dit is echt een flinke uitdaging, maar wel een prachtige uitdaging! Ik heb er zin in, wish me luck! 

Liefs Imke